O takie świadczenia, zgodnie z treścią zapisów ustawy mogą ubiegać się:

• osoby represjonowane, wobec których stwierdzono nieważność orzeczenia - dotyczy wyroków wydanych w okresie od 1 stycznia 1944 r. – 31 grudnia 1989 r. (jeżeli nie było sprawy o stwierdzenie nieważności wyroku, to nic nie szkodzi, można z takim wnioskiem wystąpić w każdej chwili);
• internowani w związku z wprowadzeniem 13 grudnia 1981 roku stanu wojennego;
• osoby, które w okresie od 1 listopada 1982 roku do 28 lutego 1983 roku pełniły czynną służbę wojskową, do której odbycia zostały powołane za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego;
• osoby represjonowane przez radzieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości lub organy pozasądowe, działające na obecnym terytorium Polski w okresie od 1 lipca 1944 roku do 31 grudnia 1956 roku, za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego;
• dziecko matki pozbawionej wolności, wobec której stwierdzono nieważność orzeczenia, a które przebywało wraz z matką w więzieniu lub innym miejscu odosobnienia lub którego matka w okresie ciąży przebywała w więzieniu lub innym miejscu odosobnienia.

Fakt śmierci osoby poddanej represjom ze strony władz PRL nie stoi na przeszkodzie uzyskaniu tak odszkodowania, jak i zadośćuczynienia. Zgodnie bowiem z zapisami ustawy, uprawnienie do dochodzenia wskazanych powyżej roszczeń przechodzi na osoby bliskie zmarłemu represjonowanemu, przy czym zostało ono ograniczone do małżonka, dzieci
i rodziców tej osoby. Taki zapis i stworzenie zamkniętego katalogu podmiotów, które mogą złożyć stosowny wniosek do Sądu wyłącza możliwość ubiegania się o takie świadczenie np. ze strony wnuka po zmarłym dziadku, czy też bratanka po zmarłym wujku.

Pierwszą i zasadniczą przesłanką do uzyskania w/w świadczeń jest uzyskanie orzeczenia sądowego, stwierdzającego nieważność wyroku, jaki został wydany w latach od 1 stycznia 1944 – 31 grudnia 1989 r. Aby tego dokonać należy złożyć stosowny wniosek, w ramach którego, wnioskodawca będzie domagał się stwierdzenia nieważności orzeczenia.

Zgodnie z zapisami ustawy postępowanie dotyczące nieważności orzeczenia, wydanego za czasów PRL może zostać wszczęte na wniosek:

• Osoby represjonowanej, o ile ta żyje;
• Rzecznika Praw Obywatelskich;
• Ministra Sprawiedliwości;
• Prokuratora, w tym prokuratora działającego w ramach IPN;
• Organizacji zrzeszającej osoby represjonowane, np. związek kombatantów;
• Osoby uprawnionej do składania na korzyść osoby represjonowanej środków odwoławczych, m.in. profesjonalnego pełnomocnika represjonowanego lub jego następców prawnych – czyli nasza Kancelaria na podstawie udzielonego przez Klienta pełnomocnictwa składa stosowny wniosek i załatwia wszelkie formalności.

Po wydaniu postanowienia sądowego, w ramach którego zostanie stwierdzona nieważność wyroku wydanego przez sądy działające w okresie PRL osoba uprawniona ma możliwość dochodzenia stosownego odszkodowania. Termin, pozwalający na dochodzenie tego typu roszeń wynosi 10 lat od momentu uprawomocnienia się postanowienia stwierdzającego nieważność.

Tak. Jeśli dochodziłeś odszkodowania z tytułu niesłusznego skazania w okresie PRL przed dniem 10 marca 2011 r. i odszkodowanie to zostało ci przyznane w wysokości nieprzekraczającej 25.000 złotych, w chwili obecnej istnieje możliwość ponownego starania się o uzyskanie uzupełniającej kwoty odszkodowania. Otóż taka możliwość wynika z tego, że do 10 marca 2011 r. obowiązywało uprzednie brzmienie art. 8 ust. 1a ustawy rehabilitacyjnej, zgodnie z którym górny pułap dochodzonego odszkodowania ustalono na kwotę 25.000 złotych. Rzeczony przepis został uznany jednak za niezgodny z Konstytucją RP, wskutek czego na chwilę obecną istnieje możliwość ubiegania się o uzupełnienie odszkodowania.

Prowadzona przez nas Kancelaria świadczy kompleksowe usługi w zakresie sporządzania pismo procesowych, jak również zapewnia udział fachowego pełnomocnika podczas rozprawy sądowej, co stanowi niewątpliwe ułatwienie i pozwala odnaleźć się w gąszczu kruczków prawnych i zawiłości procesowych, związanych z prowadzeniem sporu na drodze sądowej.
Kancelaria, na życzenie Klienta uczestniczy w obu postępowaniach, prowadząc zarówno sprawy o stwierdzenie nieważności orzeczenia, jak również pilotuje późniejszą sprawę o odszkodowanie i zadośćuczynienie.
Na każdym etapie, któregokolwiek z postępowań liczy się dla nas kontakt z Klientem, który w rzeczywistości jest decydentem w każdej z prowadzonych spraw. Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom Klienta do każdej sprawy podchodzimy indywidualnie, poczynając od wstępnej analizy dokumentacji uzyskanej od Klienta, przez prowadzenie sporu sądowego i uczestnictwo w rozprawie, aż po pilotaż przekazania środków, zasądzonych w ramach odszkodowania lub zadośćuczynienia. Działamy na terenie całej Polski.

Niestety Kodeks etyki adwokackiej nie pozwala nam publikować konkretnych stawek za prowadzenie danego rodzaju postępowań – temu osoby zainteresowane mogą niezobowiązująco do nas zadzwonić lub napisać na mail i zapytać o szczegóły rozliczeń, z przyjemnością odpowiemy na wszelkie pytania i wątpliwości. Ogólnie możemy wskazać, że z zasady umowa jaka nas łączy z Klientem jest tzw. umową od efektu, czyli ustalamy określony procent, jaki będzie przysługiwał Kancelarii w sytuacji wygrania sprawy. Jednak z racji, że przywołany wyżej Kodeks etyki adwokackiej zabrania samego umawiania się „na procent” musimy ustalić także wynagrodzenie stałe, jednak jest ono z zasady płatne na końcu postępowania i nie powinno dla nikogo stanowić problemu – o kwotę prosimy po prostu zapytać. Istotne jest, że stawka procentowa, jaką pobieramy, naliczona zostaje od faktycznie uzyskanych świadczeń, a nie tego co domagamy się. W ten sposób Klient ma pewność, że prawnik z pełni zaangażuje się w jego sprawę, bo jego wynagrodzenie zależy niemal w 99% od tego jak zakończy się postępowanie.